Усё гэта распачаў хлопчык з Танзаніі, Афрыка, які натхніўся кубкам малака. Далей ідзе гісторыя, якую распавёў мне гэты малады хлопчык, цяпер вядомы як айцец Стывен Моша: «Шклянка малака, якая парушала традыцыйныя правілы, натхніла маё сэрца і павольна стварыла маю філасофію і любоў да дапамогі іншым. У маёй культуры існуе правіла, што сцвярджае прыкладна так: «Карова належыць мужчыну, а малако належыць жанчыне». Згодна з гэтым правілам, жанчына доіць карову і кантралюе малако. Таму, калі мужу трэба піць малако, ён павінен прасіць аб гэтым у жонкі. Муж ні ў якім разе не павінен браць на сябе ахову жонкі. падтрасіце і выліце малако сабе ці іншым.Гэта раўназначна абразе жонкі і не застаецца беспакараным.

​

Аднойчы мая маці касіла траву для нашых жывёл, а бацька быў дома. Зайшла суседка і папрасіла ў бацькі шклянку малака для сябе і свайго дзіцяці, якое адчувае сябе дрэнна. Я лічу, што дзіця нічога не еў ні напярэдадні, ні раніцай. Па культурных правілах у бацькі было два варыянты: адзін, сказаць жанчыне, каб яна пачакала, пакуль мама вернецца, і дала ёй малака. Або пашлі па маму, каб яна дала ёй малака. Але, да майго здзіўлення, патэлефанаваў бацька і сказаў даць яму шклянку. Ён страсянуў вартаўніка, наліў малака і аддаў жанчыне. Вось мой бацька парушыў культурныя правілы і пакінуў мяне ў шоку і задаўся пытаннем, што будзе, калі мая мама вернецца!

​

Але гэта было яшчэ не ўсё. Гэтая суседка была ў сварцы з маёй сям'ёй. Яны зрабілі даволі дрэнныя рэчы маёй сям'і і майму бацьку ў прыватнасці. Такім чынам, па-чалавечы я чакаў, што мой бацька скарыстаецца гэтай магчымасцю, каб адмовіць у дапамозе, або прыме культурную нагоду і дачакаецца вяртання маёй мамы ці нават пашле за ёй. Увянчаючы ўсё гэта, калі мой бацька наліваў малако, ён сказаў нам, сваім дзецям: «Можа, вам гэта малако патрэбна, але гэтай жанчыне яно патрэбна больш, чым вам». Вы можаце застацца галоднымі». Потым аддаў тое, што б мы ўзялі. Пасля таго, як жанчына пайшла, бацька сказаў нам: «Калі хтосьці мае патрэбу, ты заўсёды павінен дапамагчы, нават калі гэта будзе твой вораг». Тая шклянка малака, якую далі жанчыне, якая мае патрэбу, парушыла традыцыйныя правілы і натхніла маё жыццё».

​

Па меры росту яго адданасці свайму народу расла і яго вера, і ён рабіў кар'еру святара. Ён прыбыў у Злучаныя Штаты ў 2004 годзе, шукаючы дапамогі ў будаўніцтве клінікі ў Мкуранга (Танзанія). Ён далучыўся да парафіі, якая служыла супольнасці Асінінг. У той час я кіраваў выдатным рэстаранам на Манхэтэне, дзе ўладальнік шэф-кухар Ян прасіў маё мастацтва на сваіх сценах. Аднойчы джэнтльмен па імені Джо «Джузэпэ» Правенцана (архітэктар) абедаў у рэстаране і спытаў афіцыянта аб працы мастака, чые працы былі выстаўлены на сценах. Афіцыянт  праводзіў мяне да стала, і я прадставіўся. Мы дамовіліся аб сустрэчы ў яго хатнім офісе. Калі я прыехаў, я ўбачыў на яго стале кнігу, якую глядзеў тыдні таму ў кнігарні. Я згадаў гэта, і ён вярнуўся са словам: «Так, мая праца ў гэтай кнізе», што падалося дзіўным супадзеннем. У асобны дзень ён патэлефанаваў мне і папрасіў, каб я суправаджаў яго на сустрэчу ў Оссінінг, штат Нью-Ёрк. Калі я спытаў, якую ролю я буду гуляць у сустрэчы, ён проста адказаў: «Я не ўпэўнены, я проста адчуваю, што вам трэба быць там».

​

Джо забраў мяне, і мы паехалі ў Асінінг, дзе я ўпершыню сустрэў айца Стывена Мошу. Мы сядзелі і размаўлялі за кубкам добрай гарбаты ў сталовай. Падчас сустрэчы я выслухоўваў абмен, пакуль айцец Моша не згадаў, што яму патрэбен медыцынскі цэнтр, каб дапамагчы сваім людзям. Я быў знаёмы з этапамі стварэння некамерцыйнай арганізацыі і распавёў пра іх. Затым айцец Моша спытаў, ці дапаможам мы яму ў дасягненні гэтай мэты. Я здзівіўся і спытаў: «Вы хацелі б  што мне рабіць?» Я вагаюся ад здзіўлення, проста мяне ніколі не прасілі дапамагчы з такім вялікім жаданнем. Але я паабяцаў яму дапамагчы. Маё абяцанне яму давалася ад аднаго чалавека да другога, а не таму, што ён быў у канцылярскім каўнерыку. Калі мы працягвалі нашу размову, я адчуваў яго лагодную душу і сціплы характар. Я адчуваў яго чуласць і патрэбу, каб гэта адбылося. Мая прычына знаходжання там была зразумелая.

​

Праз год пасля нашай знаёмства Джо назаўсёды пакінуў краіну, каб папрацаваць  яго слаўная кар'ера. На працягу некалькіх гадоў мы набылі некалькі гектараў зямлі, свабоднай ад урада і любой царквы. Мы з Джо вырашылі дапамагчы даць яму вёску, а не толькі клініку, бо мы былі дабраславёныя памерам зямлі. Калі я ўпершыню даў гэтае абяцанне, я паняцця не меў, што яно вырасце да гэтай магутнасці. Я павінен быў прыдумаць план, і я атрымаў адукацыю ў розных галінах развіцця, але я не ведаў ні аднаго спецыяліста або  асоб, якія маглі б дапамагчы ў гэты момант. Я папрасіў свет накіраваць і пазнаёміць мяне з тымі, хто павінен быў стаць часткай гэтага падарожжа, каб дапамагчы змяніць жыццё тысяч будучых.

​

Час і цярпенне прывялі мяне да гэтых выдатных людзей, якія цяпер з'яўляюцца часткай дзіўнай каманды, якія аддалі свой час, вопыт, сэрца, адданасць і любоў большай справе, чым іх уласная. Як часта можна казаць, што яны з'яўляюцца часткай праекта, які зменіць жыццё, які выратуе столькі жыццяў. Цяпер у вас ёсць магчымасць стаць часткай вялікага руху, каб дапамагчы жыццю тых, хто не мае сродкаў або не можа дапамагчы сабе.

​

Наша чалавечыя абавязкі — працягнуць руку дапамогі, калі мы можам, і нагадаць іншым пра сілу ВЕРЫ, НАДЗЕІ і ЛЮБОВІ.