हे सर्व आफ्रिकेतील टांझानियामधील एका मुलाने सुरू केले होते, ज्याला दुधाच्या कपाने प्रेरित केले होते. आता फादर स्टीफन मोशा म्हणून ओळखल्या जाणार्‍या त्या तरुण मुलाने मला सांगितलेली कथा पुढीलप्रमाणे आहे: "पारंपारिक नियम तोडून टाकलेल्या दुधाच्या ग्लासने माझ्या हृदयाला प्रेरणा दिली आणि हळूहळू माझे तत्वज्ञान आणि इतरांना मदत करण्याचे प्रेम निर्माण केले. माझ्या संस्कृतीत असा नियम आहे की असे काहीतरी सांगते: 'गाय पुरुषाची आहे पण दूध स्त्रीचे आहे.' या नियमानुसार गाईचे दूध पाजणारी व दूध नियंत्रित करणारी स्त्रीच असते.त्यामुळे जर एखाद्या पतीला पिण्यासाठी दुधाची गरज असेल तर त्याने ते आपल्या पत्नीकडे मागितले पाहिजे.कोणत्याही परिस्थितीत पतीने आपल्या पत्नीचे गार्ड घेण्याचे स्वातंत्र्य घेऊ नये, ते हलवा आणि स्वतःसाठी किंवा दुसर्‍यासाठी दूध ओतणे हे त्याच्या पत्नीचा अपमान करण्यासारखे आहे आणि त्याला शिक्षा होणार नाही.

​

एके दिवशी माझी आई आमच्या जनावरांसाठी गवत कापत होती आणि माझे वडील घरी होते. एक शेजारी आत आला आणि माझ्या वडिलांकडे स्वतःसाठी आणि तिच्या मुलासाठी दुधाचा ग्लास मागितला ज्याची तब्येत ठीक नव्हती. मला विश्वास आहे, मुलाने आदल्या रात्री किंवा त्या दिवशी सकाळी काहीही खाल्ले नव्हते. सांस्कृतिक नियमांनुसार, माझ्या वडिलांकडे दोन पर्याय होते: एक, माझ्या आईला परत येईपर्यंत थांबायला सांगा आणि तिला दूध द्या. किंवा, माझ्या आईला येऊन तिला दूध द्यायला पाठवा. पण माझ्या वडिलांनी मला आश्चर्यचकित केले आणि मला एक ग्लास देण्यास सांगितले. त्याने गार्डला हलवले, दूध ओतले आणि स्त्रीला दिले. पाहा माझ्या वडिलांनी सांस्कृतिक नियम तोडले आणि मला धक्का बसला आणि माझी आई परत आल्यावर काय होईल असा विचार करत होतो!

​

पण एवढेच नव्हते. या शेजाऱ्याचे माझ्या कुटुंबाशी मतभेद होते. त्यांनी माझ्या कुटुंबासाठी आणि विशेषतः माझ्या वडिलांसाठी काही वाईट गोष्टी केल्या होत्या. त्यामुळे मानवी दृष्टीने मला माझ्या वडिलांनी मदत नाकारण्याची किंवा सांस्कृतिक सबबी घेऊन माझ्या आईच्या परत येण्याची किंवा तिला पाठवण्याची वाट पाहण्याची संधी मिळावी अशी अपेक्षा केली. या सर्वांचा मुकुट करण्यासाठी, माझे वडील दूध ओतत असताना ते आम्हाला, त्यांच्या मुलांना म्हणाले, 'तुम्हाला या दुधाची गरज असेल, परंतु या महिलेला तुमच्यापेक्षा जास्त गरज आहे. तुम्ही उपाशी राहू शकता.' मग आपण काय घेतले असते ते त्याने दिले. बाई निघून गेल्यावर माझे वडील आम्हाला म्हणाले, 'जेव्हा एखाद्याला गरज असते तेव्हा तुम्ही नेहमी मदत केलीच पाहिजे, मग ती तुमची शत्रू असली तरीही.' गरजू महिलेला दिलेल्या त्या दुधाच्या ग्लासाने पारंपारिक नियम तोडले आणि माझ्या आयुष्याला प्रेरणा मिळाली."

​

त्याच्या लोकांप्रती त्याचे समर्पण जसजसे वाढत गेले तसतसा त्याचा विश्वास वाढला आणि त्याने याजक म्हणून करिअर केले. तो 2004 मध्ये युनायटेड स्टेट्समध्ये मकुरंगा (टांझानिया) येथे पुन्हा क्लिनिक बांधण्यासाठी मदत मागण्यासाठी आला. तो ओसिनिंग समुदायाची सेवा करणार्‍या पॅरिशमध्ये सामील झाला. त्या वेळी, मी मॅनहॅटनमध्ये एक उत्तम जेवणाचे रेस्टॉरंट व्यवस्थापित करत होतो जिथे मालक शेफ इयानने त्याच्या भिंतींवर माझ्या कलेची विनंती केली. एके दिवशी जो "ग्युसेप्पे" प्रोव्हेंझानो (वास्तुविशारद) नावाचे गृहस्थ रेस्टॉरंटमध्ये जेवत होते आणि त्यांनी एका वेटरला भिंतीवर कोणाचे काम प्रदर्शित केले आहे याबद्दल विचारले. वेटर  मला टेबलावर घेऊन गेले आणि मी माझी ओळख करून दिली. आम्ही त्याच्या घरी एक बैठक आयोजित केली. मी पोहोचलो तेव्हा मला त्याच्या टेबलावर एक पुस्तक दिसले जे मी आठवड्यापूर्वी एका पुस्तकाच्या दुकानात पाहिले होते. मी त्याचा उल्लेख केला आणि तो “होय, माझे काम त्या पुस्तकात आहे” असे घेऊन परतला, जो एक विचित्र योगायोग वाटला. एका वेगळ्या दिवशी त्याने मला फोन केला आणि विनंती केली की मी त्याच्यासोबत ओसिनिंग, NY येथे मीटिंगला जावे. जेव्हा मी विचारले की मी मीटिंगमध्ये कोणता भाग खेळणार आहे, तेव्हा त्याने सरळ उत्तर दिले "मला खात्री नाही, मला वाटते की तुम्ही तिथे असणे आवश्यक आहे."

​

जोने मला उचलले आणि आम्ही ओसिनिंगला गेलो, जिथे मी फादर स्टीफन मोशा यांना पहिल्यांदा भेटलो. आम्ही जेवणाच्या खोलीत चहाच्या चांगल्या कपावर बसलो आणि बोललो. मीटिंग दरम्यान, फादर मोशाने आपल्या लोकांना मदत करण्यासाठी घरी आरोग्य केंद्राची आवश्यकता असल्याचे नमूद करेपर्यंत मी एक्सचेंज ऐकले. ना-नफा सुरू करण्याच्या चरणांशी मी परिचित होतो आणि ते सांगितले. तेव्हा फादर मोशा यांनी विचारले की हे ध्येय पूर्ण करण्यासाठी आम्ही त्यांना मदत करू का. मी आश्चर्यचकित झालो आणि विचारले “तुला आवडेल  मी पुन्हा काय करू?" मला आश्चर्याचा संकोच वाटतो, एवढ्या मोठ्या इच्छेसाठी मला कधीही मदत करण्यास सांगितले गेले नाही. पण, मी त्याला मदत करण्याचे वचन दिले. त्याला माझे वचन एका व्यक्तीकडून दुसऱ्या व्यक्तीला दिले गेले होते, त्याने कारकुनी कॉलर घातली म्हणून नाही. जसजसे आम्ही आमचे संभाषण चालू ठेवत होतो, तसतसे मला त्याचा सौम्य आत्मा आणि नम्र स्वभाव जाणवला. त्याची संवेदनशीलता आणि हे घडण्याची गरज मला जाणवत होती. तिथे असण्याचे माझे कारण स्पष्ट होते.

​

आमची भेट झाल्याच्या एका वर्षात, जो कामासाठी कायमचा देश सोडून गेला  त्याची चमकदार कारकीर्द. काही वर्षातच, आम्ही काही एकर जमीन सरकारकडून आणि कोणत्याही चर्च संलग्नतेकडून मोकळी आणि मोकळी करून घेतली. जो आणि मी त्याला क्लिनिक ऐवजी गाव देण्यास मदत करण्याचे ठरवले कारण आम्हाला जमिनीच्या आकाराचे आशीर्वाद मिळाले आहेत. या क्षमतेत वाढ होईल हे वचन मी पहिल्यांदा दिले तेव्हा मला कल्पना नव्हती. मला एक योजना आणायची होती आणि मी विकासाच्या विविध क्षेत्रांमध्ये स्वतःला शिक्षित केले, परंतु मला कोणताही विशेषज्ञ माहित नव्हता किंवा  या क्षणी मदत करू शकतील अशा व्यक्ती. मी जगाला मार्गदर्शन करण्यास सांगितले आणि येणाऱ्या हजारो लोकांचे जीवन बदलण्यास मदत करण्यासाठी या प्रवासाचा भाग असलेल्या लोकांशी माझी ओळख करून द्या.

​

वेळ आणि संयम मला या महान व्यक्तींकडे घेऊन गेले जे आता एका अद्भुत संघाचा भाग आहेत ज्यांनी त्यांचा वेळ, कौशल्य, अंतःकरण, भक्ती आणि प्रेम त्यांच्या स्वतःच्या पेक्षा मोठ्या कारणासाठी दिले आहे. किती वेळा कोणी म्हणू शकतो की ते जीवन बदलणार्‍या प्रकल्पाचा भाग आहेत ज्यामुळे अनेकांचे जीव वाचतील. ज्यांच्याकडे साधन नाही किंवा स्वतःला मदत करू शकत नाही त्यांच्या जीवनात मदत करण्यासाठी आता तुम्हाला महान चळवळीचा भाग बनण्याची संधी आहे.

​

जेव्हा आपण करू शकतो तेव्हा मदतीचा हात पुढे करणे आणि इतरांना विश्वास, आशा आणि प्रेमाची आठवण करून देणे ही मानव म्हणून आपली जबाबदारी आहे.